Kongrovers toernooi 2018.

Wanneer ik de finishlijn passeer op de Daphne Schippersbrug heb ik de steilste klim van de ronding achter de rug en ben ik van Utrecht West naar Leidsche Rijn gefietst, nu nog afdalen naar Sandra. Daar zie ik vier vrouwen druk in de weer met de achterbank van de Ford, nat, ja logisch vier van de pret gierende dames, we lijken wel Geer en Goor als we vertrekken. Met als gevolg dat we richting Den Bosch rijden, waarop de meest serieuze van het stel zegt dat Zaandam in Noord-Holland ligt, nou toen kwamen Geer en Goor wel heel dichtbij, al gierend en lachend en elkaar vliegen afvangend kwamen via nog enkele rondingen en dwaalwegen in Buurthuis Rondo in de buitenwijken van Zaandam, mist, nevel, vocht op de achterbank en vocht in de lucht, beter kon de dag niet beginnen. Vier ronden vol avontuur in het verschiet, altijd een emotionele achtbaan, vol verrassingen, teleurstellingen, blijdschap en verdriet, met na afloop sterke verhalen over wat als ik dit en als ik dan dat maar zij en toen hij en daarom heb ik maar zoveel punten behaald, maar het had echt heel anders kunnen lopen. Zelf zit ik altijd vol verwijten over mijn dromerige spel, dat ik dan even afdwaal en 64 punten weggeef aan het kleine drakenspel of 50 aan zuiver spel met zuivere straat, waardoor ik dan met een enorme achterstand begin aan de wedstrijd naar de top. We werden verwend de hele dag, er waren fijne gesprekken, ik liep zoals altijd tussen alle ronden door mijn rondjes om de flatgebouwen om in beweging te blijven, geestelijk en lichamelijk. Vier ronden gespeeld en dan de prijsuitreiking met een grappige prijs, want als je 0 minipunten zou scoren, verlies en winst en dan optellen en delen en vermenigvuldigen, zoiets en dan kom je op 0 uit dan heb je ook prijs. En jawel hoor dat ronde kleinood namen wij twee keer mee naar huis, Corrie omdat ze -5 scoorde bij de recreanten en Martin omdat hij -2 scoorde bij de competitiespelers, allebei dichtbij de 0, we voelden ons ware kampioenen en deden een blij dansje. De ronde tulbanden namen we mee in de Ford, Sandra reed op de terugweg geen extra rondjes, maar we stoven linea recta, hongerig naar Leidsche Rijn, alwaar wij mistig, nevelig afscheid namen in de inmiddels donkere nacht, ja de dagen lengen en ik koester het duister, de prachtige periode in de winter met lichtjes, het langzaam naderende lentegevoel, de stilte als er geen wind is en de fijne momenten thuis voor de ouderwetse kachel, waar ik met een brede glimlach terugdenk aan deze mooie dag vol verrassingen, wat een geluk dat wij deze dag hebben mogen beleven.

Martin van  Thiel